Προκειμένου να διατηρήσω την αισθητική που με μεγάλωσε τα χρόνια του ‘70 (αλλά και την ψυχική μου γαλήνη, την οποία απειλούν σοβαρά οι, κάθε είδους, trappers), αναλαμβάνω να ξαναθυμηθώ δημοσίως αυτά που – για εμάς τους παλιούς – είναι ιστορίες, αλλά για τους νέους, μάλλον αποτελούν παραμύθια.
Rock, jazz, country, disco, funk, pop, rhythm&blues, μουσική από θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση, ακόμη και όπερα μπορεί να ακουσθούν προκειμένου να πείσουν για τις καλές μου προθέσεις.